باعرض سلام و ادب
دوستانی که تمایل دارند از اشعار و سبکها و صوت جلسات کربلایی مهدی نظری استفاده کنند به کانال زیر مراجعه کنند
باتشکر
تلگرام
حال مناجاتی ندارم بسکه بد کردم
راه خودم راباخدای خویش سد کردم
یکسال دنبال خطاهای خودم بودم
یک ماه تنها ، زندگی ام را رصد کردم!
خیلی برایم موقعیت ها فراهم شد
چون دیدم از تو دور خواهم گشت، رد کردم
حالا شبیه محتضر در محضرت هستم
وقتی که سقف بر سرخود را لحد کردم
امروز با شرمندگی روبرتو آوردم
اینبار باور کن که نفسم را لگد کردم
هرچند ناچیزند اما درحضور تو
این قطره قطره اشکهایم راسند کردم
تو آبردیم را نبردی پیش این مردم
هرروز اینها را به نفسم گوشزد کردم
ای مهربان تر از همه بامن حلالم کن
من خوب باتو تانکردم باتو بد کردم
موضوعات مرتبط: اشعار
تو ترحم نکنی پس که ترحم بکند
توتبسم نکنی پس که تبسم بکند
پشت هم جرم و خطاهای من بی سرو پا
آتش معصیتم را پر هیزم بکند
همه جا بنده تو رفته و ردش کردند
عاقبت آمده تا باتو تکلم بکند
تونگاهش نکنی بار گناهش اورا
آخر انگشت نمای همه مردم بکند
خواهش بنده ات این است نخواهی محشر
درشلوغی پسر فاطمه را گم بکند
بگذارید که این بنده بماند تاکه
دوسه خط گریه برای شب سوم بکند
یک نفرنیست که درهلهله شام خراب
سینه اش را سپر صورت خانم بکند
آنقدر‌موی سرش سوخت درآتش کم شد
چادرسوخته اش تا به ابد پرچم شد
موضوعات مرتبط: اشعار
تکیه بر منبر تو دادم و بالا رفتم
روضه باعث شده تاخانه زهرا رفتم
پای من بسته شد از بار گناهان زیاد
دست و پابسته شدم روضه ات اما رفتم
اول روضه شبی چای تورا نوشیدم
چای نوشیدم و تا عرش معلا رفتم
مستی حال حسینیه به من مستی داد
ناخودآگاه به میخانه سقا رفتم
گفته بودند حرم عرش خدای ازلی ست
اربعین آمدو من هم به تماشا رفتم
همه رفتند حرم من هم ازینجا رفتم
بی شک از برکت این سینه زنیها رفتم
اول راه دلم سوخت بریدم دیگر
یک قدم راه که چون زینب کبری رفتم
بی گمان روی پر روح الامین می رفتم
بی گمان تاحرمش بی سرو بی پا رفتم
یاد زینب وسط راه زمین می خوردم
روضه می خواندم و چون ماه زمین میخوردم
از سه ساله دوسه خط روضه شنیدم ای وای
ناخود آگاه وآگاه زمین میخوردم
مادری سینه زنان راه میادمد آنجا
تاکه میگفت فقط آه زمین میخوردم
آب هم بود غذا بود رفیقم هم بود
یاد افتادنت ای شاه زمین میخوردم
ازحرم آمده بودم به حرم می رفتم
گاه پا می شدم و گاه زمین میخوردم
چشم بارانی تو گریه دهد باران را
چون غروبی که غم انگیز کند انسان را
چارده سالِ تمام است که در زندانی
توفقط زجر کشیدی همه دوران را
طعنه و زخم زبان وکتک و اشک فراق
سوخت زخم جگر تو جگر زندان را
ازیهودی سیه دل چه توقع داری
اینکه توروزه بگیری و بِبُرّد نان را
هرچقدرم تو تحمل بکنی ممکن نیست
که تحمل بکنی خنده زندانبان را
باچه لحنی سخن از مادرتو می گویند
هیچ کس نیست بگیرد اینان را
دهنت زخم و سرت زخم وهمه پیکر زخم
ملک الموت چطور از تو بگیرد جان را
روی در می برنت کاش بگیرد دستی
بدن بی رمق و این سر آویزان را
شب جمعه چقدر روضه گرفتی تنها
حفظ بودی همه روضه این دیوان را
ده نفر اسب دواندند بروی بدنی
نعل تازه زده بودند همه اسبان را
به قلم :
شاعر و مداح اهلبیت(ع)
مهدی نظری
موضوعات مرتبط: اشعار