پــنـجره ضـمانـت

عقیله ی بنی هـــاشم

علی ناظمی

حضرت زهرا(س)-بستر شهادت

هر گاه چون خمیده برم راه می روی

باور کن از خجالت تو آب می شوم

هر شب به یاد چشم شقایق گرفته ات

از فرط گریه بهر تو در خواب می شوم

نُه سال هم دم دل تنهای من شدی

بگذاشتی جوانی خود را به پای من

جان علی بیا، مرو از خانه، بی کسم

زود است رفتنت ز برم با وفای من

ای خانه دار بستری ام جان محسنت

برخیز و بهر دل خوشیم کارِ خانه کن

هر چند درد شانه بریده امان تو

آشفته موی دختر خود باز شانه کن

یک بار روی خود به علی هم نشان بده

آخر من ای بنفشه ترین محرم توأم

با من ز زخم های تن خود سخن بگو

ای زخمی مدینه شریک غم توأم

تو روز و شب ز گریه که سیری نداشتی

این روز آخری ز چه لبخند می زنی؟

تابوت دیده ای که چنین شادمان شدی

لبخند گریه دار! مهیّای رفتنی؟

علی ناظمی

ضریح بوسه

ازداغ تنور و طشت زر تب کردم

لبهات مشبک شده بود و بوسه

تقدیم ضریح سرخ زینب کردم

یتیم گلایه

چون زجردراین سپاه لجبازی نیست

دورازتو بهشت جای دلبازی نیست

از دخترکان شام هم دلگیرم

گفتند یتیم خارجی بازی نیست

شهیدبوریا

 در پیش سر و حسرت پا داشتنش!

ازصحبت معجرش ابا داشتنش

میرفت که بی کفن شود مثل پدر

می مرد برای بوریا داشتنش

دردسوخته

 در شام زغم ،روزبه روزم بدتر

ازهرچه زمین خورده هنوزم بدتر!

صدبار،همان شعلهءخیمه ، بهتر

ازآتش تازیانه، سوزم بدتر

سربه زیر تیغ دل درحسرت دیدارها

مرگ شیرین است بی دلشوره ی دلدارها

درد دوری بیشترازدرد زخمم میکشد

باطبیبان غم نباشد دردل بیمارها

حضرت مسلم(ع)

شبی که دیدۀ خود پر ستاره می کردم

برای غربت دل فکر چاره می کردم

به دانه های چو تسبیح اشک در دستم

برای آمدنت استخاره می کردم