مقتل

 مسافر قبیله

عصرگاهی که خیمه بر آشفت ، مریم این قبیله خبر داشت

از غروب غم انگیز خیمه ، خیمه ای که غم یک سفر داشت

با نوای حزین غروبش ، از دل سنگ ها چشمه وا کرد

               دست اشک اش هزاران عصا بود ، دست آه اش هزاران تبر داشت

او بزرگ زمین بود و آن شب ، آسمان را به دست اش سپردند

زیر این آسمان های نیلی ، تا توانست او گریه برداشت

                     بی کسی ی سحر گاه خود را ، هییییچ اصلاً به رویش نیاورد

                     یک نفر بود اما غرورش ، هیبت صد هزاران نفر داشت

بال های سفید ملائک ، خاک از چادرش می گرفتند

ـ چادری که زمین خورده بود و خاک او مثل تربت اثر داشت ـ

                هر چه طعنه به این کوه می خورد ، یک قدم جا به جا هم نمی شد

              شانه هایش اگر گریه می کرد : گاه گاهی به « نیزه ‌» نظر داشت

کم کم آماده ی « جاده » می شد ، جاده ای که از آغاز خلقت ـ

هیچ کس زیر بارش نمی رفت  ، (جاده ای که ز کوفه گذر داشت)