نیمه شعبان

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد

تمام هستی زهرا(س) نصیب نرجس شد

‏وقتی نفس گرفته، دلم در هوایتان

‏یعنی منم که زنده ام از اشک هایتان

‏داوود من! دوباره بخوان تاکه عالمی

‏ایمان بیاورد به طنین صدایتان

‏از این همه سحرکه گذشته است می شود

‏یک شب نصیب این دل من هم دعایتان

‏این اشتراک چشم من و چشم خیستان

‏من گریه ام به کشته ی کرببلایتان

آقا اجازه می دهید هروقت آمدید

‏نقاشیم کنند مرا زیر پایتان؟

یک روز عاشقانه تو از راه می رسی

‏آن روز واجب است بمیرم برایتان ...

مثل امشبی که عزیز زهرا سلام الله علیها پا به این دنیای بی وفا نهاد:

فرشتگان سما ائتلاف می کردند
به گرد بستر نرگس طواف می کردند


به زیر سایه ی محراب سبز گهواره
پیمبران خدا اعتکاف می کردند

و رودهای بهشتی به اشک شوق ظهور
زلال آبی خود را مضاف می کردند


تمام دوزخیان را ملائکه ز عذاب
به یمن خنده ی مهدی معاف می کردند


قمررُخان سماوات تیغ مژگان را
به محض دیدن پلکش غلاف می کردند


پریوَشان به کنار ضریح چشمانش
به زشت بودن خود اعتراف می کردند


مقربان الهی برای دیدن او
خریدهای کلان کلاف می کردند


چقدر مردم عاشق کبوتر دل را
روانه سمت حوالی قاف می کردند


سحر در اوج نگاهش، هزار اختر را
منجمان فرج اکتشاف می کردند

یوسف فروختن به زر ناب هم خطاست

  نفرین اگر تو را به تمام جهان دهم ...